Bedava

Şule Ural

Bedava

Şûle Ural

13.02.2024 - İzmir

Heyy!

Sevgililer günü geliyormuş açın kapıları, pencereleri, olmazsa bacaları da açabilirsiniz vallahi ona karışmam.

Kapıdan gelmeyenin bacaya çıkmak gibi bir zahmete katlanacağını düşünmem bile.

Şimdi karda kışta merdiveni çıkacaksın en üst kata tırmanacaksın hafazanAllah çatıda canını tehlikeye atıp bacaya kavuşacaksın töbe ya rebbim sonra kendini aşağıya atacaksın.

Neymiş? Ee kapıyı açmamış, ben de bacadan gelirim, yok ya ne içün?

Allah'ın her günü kıymetlidir amma velakin canım daha kıymetli.

Medyada bir telaş, gelin gelin sevgililer günü hediyelerimiz hazır, sevdiklerinize sürpriz yapın.

Ne yapalım?

Çok güzel ürünlerimiz var bakın ütüler meselâ tost makinesi , hamur yoğurma robotları, akıllı süpürgeler, derin dondurucular, pırlantalar altınlar sebil neredeyse bedava gibi...

Gelin alın, alın, alın. Yeter ki alın...

Tüccar haklı bir dar boğazdan geçiyoruz ( kendimi bildim bileli hep dar boğaz, Allah için daha geniş'i göremedik)

Tüketin, tüketin, yeter ki tüketin...

Savaştan çıkan her şeyini yitirmiş millet üretmeye çalışır , elindekinin kıymetini çok iyi bilir en son noktasına kadar kullanır israf etmezdi. Edemezdi, başka şansı yoktu.

Canının derdine, vatanın yeniden inşasına düşmüş, karnı doydu mu ondan mutlusu yok.

Onlar biliyordu mutluluk "var" olmaktı...

Zaman geçip maneviyatın yerini madde almaya başlayınca, hah işte orada tornistan dedik.

Ay canımız sıkıldı, elimizde para bollaşmaya başladı nereye harcasak dedik.

Haydi, günler icat ettik.

Yerli malı haftasından anneler gününe geçtik yetmedi babalar, yetmedi kız çocukları yetmedi erkek çocukları ,her güne bir şey denk getirdik artık bu da yetmedi bir günde iki üç faaliyet uyguladık, Allah'a çok şükür deliler günü de yaptık dinimiz amin!.

Yahu arkadaş biz arı gibi çalışan insanlar ne zaman bu kadar boş işle vakit öldürmeye başladık?

Ne zaman her şeyi tüketir olduk?

Gözlerimizdeki ışığı, dilimizdeki şifayı kalbimizdeki sıcaklığı, saygıyı, sevgiyi, ilgiyi, empatiyi, paylaşmayı, dinlemeyi, anlamayı, biz olmayı ne zaman tükettik?

Biz ne ara tükendik arkadaş?

Ne ara bu kadar katılaştık, biz nasıl değiştik?

Eski mektupları okuyoruz bazen, o ne güzel hitaplar, gül kokulu okşayan sözler.

Yazanlar bizden daha mı entelektüeldi, kaç fakülte bitirmişti?

Ya da daha mı romantiklerdi her şey güllük gülistanlıktı da lay lay lom yaşıyorlardı?

Dadılarla mürebbiyelerle mi büyütülmüşlerdi?

Onları bu kadar hassas yapan neydi?

Kültürünü yitirmemiş bir nesil.

Hem çok büyük zorlukları aşmış hem de aile olmanın ciddiyetini önemini ve kıymetini öğrenmiş bir nesildi.

Kuru ekmeği besmeleyle yiyen, sevgisini bakışlarını yüreğini gönüllü ikram eden güven veren zarif bir nesil .

Evet teknoloji geliştikçe dünya küçülüyor ve haliyle milletler birbirini örnek alıyor, zamanla da etkileniyor normaldir. Biraz da olsa günümüzün gereğidir itirazım yok.

Ama millet olmak başka bir şey, ırkını genlerini geçmişini ileriye taşımakla yükümlüsün, yok öyle kolaycılık.

Dünya durdukça milletini ileriye taşıyacaksın başka milletler de öyle yapıyor, yoksa yok olur giderler.

Biz, kendimize bakalım; bu çark nasıl dönecek?

Tekrar üreterek.

Elimizdeki her şeyin kıymetini bilip hamd ederek, ana babaya hürmet ederek, insanlara gülen gözlerle bakarak, tatlı konuşup sözlerine kulak vererek.

Her şeyi üreteceğiz, sevgiyi de...

Emeksiz ekmek olmaz, saygısız sevgi olmaz.

Tek taraflı değil, kimse kimseden üstün ya da aşağıda değil.

Eşit olduğunun bilincine vararak, kim kimi ezerse değil, birbirini ağırlayarak, küçümseyerek değil yücelterek, yerinde susup yerinde konuşarak...

Karşımızdaki kim olursa olsun dünyanın en kıymetli insanı gibi davranarak ...

Sözlerinden cennet kokusu, dokunuşundan güven duyarak, seslendiği zaman işini bırakıp ibadet gibi bütün algılarını ona yönelterek ...

Emek vererek şu cehennem alevlerine teslim olmuş dünyayı cennete çevirebiliriz!..